Ман бо муаллимаам, ки пас аз ду сол ба мактаб рафтанам иҷозат дод, дубора вохӯрдам... Ман хушбахт будам, ки зан буданам, на донишҷӯ буданам, аз ин рӯ тамоми шаб маро мазаммат мекардам ва синфи якшабаро барои калонсолон хориҷ кардам. Майюки Ито
Ба шарофати устодам, ки ҳатто вақте ки натавонистам таҳсил кунам, аз ман даст накашид ва шарикам шуд, тавонистам ба донишгоҳ дохил шавам, ки ба гумонам имконнопазир аст. Дар ду сол бори аввал ба зодгохам баргаштам, вале падару модарам дар сафар буданд... Вакте ки аз муаллим ёрй пурсидам, нохохам ичозат дод.Ман ҳеҷ гоҳ дарки ҷинси муқобил буданро надоштам, аммо айби худам буд, ки либосҳое пӯшида будам, ки бисёр фош мешудам, аммо ногаҳон маро поин зада, дар ҳоле ки аз зарбаи сахт фаро гирифта шудам, алоқаи ҷинсӣ кардам... Бояд аз ин нафрат доштам, аммо Ман не.Ман ҳатто аз дидани зан шодӣ ҳис кардам ва тамоми шаб маро мисли аблаҳ хӯрдам.