Натоиҷи ҷустуҷӯ барои "": 1 Натиҷаҳо

Мирей фарзанди аз шавҳар ҷудошуда дорад.Вай ба як марди ҷавон, ки меҳмони доимии идораи Мирей буд, ошиқ шуд ​​ва бо ӯ муносибатҳои ишқӣ пайдо кард.Аммо писараш мухолифи шиносоӣ бо марди ҷавонтар буд ва Мирей ба изтироб афтод, вале ӯ бо марди талоқшуда издивоҷ кард, ки бо ягон сабаб шинос шуда буд.Дар ваќти вохўрї бо писари он мард, он марди хурдсол дар рў ба рўи Мирей нишаста буд, ки гуфт, ки аз вохўрї хуш аст.Бале, Мирей, ки мехост бо чавонмард чи тавр бошад, зиндагй кунад, падарашро ба занй гирифт.Хохиш чомаи амал пушид ва мо чор нафар зиндагиро сар кардем.Мирей, ки бори аввал дар муддати тӯлонӣ дар шабе, ки шавҳараш хоб рафт, дар дасти ӯ буд.Дар вазъияте, ки гап зада наметавонистам, оромона баданамро ҷамъ карда, ишқи худро тасдиқ кардам.Аз он замон чанд руз гузашту Мирей ба у ошик шуда натавонист.Мирей тоқат карда наметавонист, ки ҳарчанд онҳо наздик буданд, ба ҳамдигар даст нарасонанд.Он вақт шавҳару писарам мегуфтанд, ки ду мард барои таҳкими дӯстии падару модар ва фарзандон нӯшиданӣ мешаванд.Сари синаи Мирей бо ҳисси гунаҳкорӣ нисбат ба ин ду нафаре, ки дар ин бора чизе намедонист, сахттар шуд, аммо танҳо тасаввур кардан, ки бе ягон ният аз ҷониби ӯ нигоҳ дошта мешавад, бадани поёни ӯро гарм кард ва доғҳои хиҷолатоваре ба либоси тагаш доғ кард. ...