Як соҳибхоназани ҷавоне, ки шавҳараш ӯро маҷбур кард, ки бо шавҳараш меҳмонӣ кунад, маро мардоне, ки то саҳар то саҳар ба кончаҳои худ маҷбур карданд, то марг нафрат дорам... ҶУЛИЯ
“Зани шумо шаҳватомез аст, ҳамин тавр не?” Як ҷуфти ҳамсароне, ки як меҳмонхонаи дерини худро идора мекарданд, дар мушкили молиявӣ қарор доштанд ва аз як ширкати молии беинсоф пул қарз гирифтанд ва пардохти фоизҳо паси сар шуд.Шавхар бошад, ба тахдиди «Биёед, онро бо тафриќаи љисмонии соњиби љавон як чора месозем» таслим мешавад.Мардони нобаробар, ки занҳои дӯстдоштаи худро медиҳанд, ба меҳмонхона мешитобанд ва аз саҳар то шом ҳар коре, ки хоҳанд, мекунанд.Дар охир дар пеши шавҳарам калмар сохта, синаҳоямро хӯрда, аз ноумедӣ рад карда натавонистам, ба як лаззат афтодам.